والدین معمولاً به فرزندانشان می گویند که آنها بزرگ شده اند و باید مثل بزرگترها رفتار کنند. مثلاً به کودکشان می گویند که تو بچۀ بزرگی شدی و باید خودت دستشویی بری یا نباید این همه ریخت و پاش کنی.
والدین با گفتن اینکه کودک شان بزرگ شده، سعی می کنند او را تشویق کنند که مثل بچه های بزرگتر از خودش رفتار کند و یا اینکه خودش را با بچه های کوچکتر از خودش مقایسه کند و از کارهای خودش شرمنده شود.
مشکل این مسئله این است که کودکی که والدینش مرتب به او می گوید که بزرگ شده است، وقتی می بیند که نمی تواند کاری را انجام دهد، احساس فشار می کند.
وقتی کودک نمی تواند کاری را انجام دهد و والدینش را خوشحال کند، احساس بدی نسبت به خودش پیدا می کند. مثلاً وقتی مادری پوشک پسر بچه اش را عوض می کند و به او می گوید که تو بچۀ بزرگی شدی و دیگه نباید پوشک بپوشی، کودک شرمنده می شود.
اگر کودک می توانست ادرارش را کنترل کند، خودش دیگر به پوشیدن پوشک تمایل نشان نمی داد. بنابراین اگر به کودک تان بگویید او بزرگ شده، او فقط احساس بدی نسبت به خودش پیدا می کند.
یا زمانی که مادربزرگی نوه اش را به اسباب بازی فروشی می برد. اگر نوۀ او عروسک پولیشی را بردارد، مادربزرگ ناراحت می شود و می گوید: تو دیگه بچه نیستی که عروسک پولیشی برداری.
وقتی بزرگترها این حرف را به بچه ها می گویند، آنها احساس می کنند که والدین به نیازهای آنها توجه ندارند و آنها نمی توانند خود واقعی شان باشند.
اگر احساس می کنید که رفتارهای فرزندتان مناسب سن او نیست و او باید مثل بزرگترها رفتار کند، ببینید مشکل کار از کجاست.
گاهی کودک شما با بچه های کوچکتر از خودش بازی می کند و یا مثل بچه های کوچک حرف می زند. کودک این کارها را در شرایط استرس زا، مثل رفتن به مهد کودک یا ورود نوزاد جدیدی به خانه انجام می دهد.
هر بچه ای مراحل رشد خاص خودش را دارد و هر وقت به اندازۀ کافی بزرگ شد می تواند مثل بچه های بزرگتر رفتار کند. بنابراین ممکن است کودکی بیشتر از بچه های دیگر گریه کند و یا دوست داشته باشد که بیشتر به مادرش نزدیک باشد.
معمولاً بچه ها وقتی بزرگتر می شوند و کاری جدید را یاد می گیرند، مدتی بعد دوباره به مرحلۀ قبلی باز می گردند و آن کار را انجام نمی دهد.
همۀ بچه ها دوست دارند خودشان کارهایشان را انجام دهند و در این راه از بزرگترهایشان تقلید می کنند. اگر کودکِ خودتان را همان گونه که هست بپذیرید و صبور باشید و به او فشار نیاورید، او کم کم خودش مثل بچه های بزرگتر رفتار می کند و رفتارهای کودکانه اش را کنار می گذارد.
